Κάπου διάβασα ότι μεγάλωσες στον Πειραιά. Που ακριβώς στον Πειραιά? Πες μας δυο λόγια για τα παιδικά σου χρόνια.
Ο Πειραιάς των παιδικών μου χρόνων δεν είναι για μένα μια οποιαδήποτε γειτονιά με σπίτια, ανθρώπους, αθώα παιχνίδια, κρυφτό και κυνηγητό. Η ζωή μας έστειβε κάθε μέρα, όλη μέρα. Ήταν μια συνεχής δοκιμασία που για να την περάσεις έπρεπε να είσαι δυνατός, καθαρός και αληθινός. Δεν είχα χρόνο να ψάχνω τους ήρωές μου μέσα στα βιβλία ή το σινεμά. Έπρεπε να γίνω εγώ ο ήρωας μου, για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου. Αυτό το κηνύγι της επιβίωσης όμως, με σφυριλάτησε, με έκανε δυνατό και ακέραιο σαν χαρακτήρα.
Κρατάς ακόμα επαφές με τους φίλους σου από τα παιδικά σου χρόνια?
Για τους παιδικούς μου φίλους είμαι ακόμα ο Στράτος. Έτσι με βλέπουν και έτσι τους βλέπω. Έρχονται στο θέατρο ή στις ταινίες και θυμόμαστε την παλιά γειτονιά. Στα μάτια μας καθρεφτίζεται η δύναμη της αθωότητάς των χρόνων εκείνων, η ομορφιά των ονείρων μας και η αίσθηση της παρέας. Θέλαμε πρώτα να ονειρευτούμε και όχι να αποκτήσουμε μεγάλο σπίτι ή γρήγορο αυτοκίνητο. Για εμάς μετρούσε να κρατάς το λόγο σου, να δίνεσαι με όλες τις δυνάμεις σου σε ότι κάνεις και να είσαι αληθινός. Τα παιδικά μας χρόνια δεν ήταν το ήσυχο λιμάνι, όπως ίσως για άλλα παιδιά, αλλά η φουρτουνιασμένη θάλασσα που έπρεπε να περάσουμε και να βρούμε στεριά.
Τι σε έκανε να αποφασίσεις να γίνεις ηθοποιός?
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία. Με ξεχώρισε ο Κάρολος Κουν, ένα διαχρονικό σύμβολο για το θέατρο. Ήμουν ο τελαυταίος μαθητής του. Δεν θα ξεχάσω πως ήταν στο νοσοκομείο, ανάσαινε βαριά και όμως, ακόμα και εκείνη την ώρα είχε στο μυαλό του το θέατρο. Μου έδινε συμβολές για το ρόλο μου στον “Ηχο του Όπλου” της Λούλας Αναγνωστάκη. Όταν συναντάς έναν τόσο μεγάλο δάσκαλο στα πρώτα σου βήματα στην υποκριτική δεν έχεις και πολλές επιλογές αργότερα. Βουτάς χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο.
Είχες την στήριξη της οικογένειας σου σε αυτή σου την απόφαση?
Η οικογένειά μου με στήριζε με τον τρόπο της. Ο πατέρας μου ερχόταν κάθε βράδυ και με άκουγε από το φουαγιέ. Ήθελε να ακούσει στο τέλος της παράστασης το χειροκρότημα, να βεβαιωθεί ότι ο γιος του πιστεύει στα όνειρά του.
Συνεργάστηκες με πολλούς σημαντικούς σκηνοθέτες, Κουν, Βολονάκης, Ντασέν, Αγγελόπουλος, Κακογιάννης κλπ. Με ποιον πιστεύεις ότι δούλεψες καλύτερα. Ποιός ανέδειξε καλύτερα το ταλέντο σου?
Καθένας τους είναι και ένα κεφάλαιο για τον πολιτισμό μας. Έγραψαν τη δική τους ιστορία. Ήταν διαφορετικοί, αλλά είχαν ένα κοινό. Το πάθος. Αυτό έδωσε ταυτότητα και αλήθεια στην τέχνη τους και τους έκανε μοναδικούς. Πίστεψαν, δόθηκαν και αφιερώθηκαν στο έργο τους και γι’ αυτό είναι τόσο αναγνωρίσιμη η καλλιτεχνική υπογραφή τους. Αφουγκράστηκαν την εποχή και αποτύπωσαν τα οράματά της όσο πιο πιστά μπορούσαν. Σε όλους έδειξα σεβασμό. Προσέγγισα όσο καλύτερα μπορούσα τον τρόπο σκέψης τους και τη φιλοσοφία τους. “Στρογγύλεψα” τις υποκρτικές γωνίες μου ακολουθώντας τη ματιά τους. Προσπάθησα να αποκωδικοποιήσω όσο γινόταν τις προσδοκίες τους από τη ζωή και την τέχνη τους.
Ποια εικόνα κρατάς από τις συνεργασίες σου με αυτούς τους μεγάλους σκηνοθέτες?
Ο Κουν ήταν ένα πέλαγος πάθους, ο Βολονάκης μια όαση οξύνοιας, ο Ντασέν μια θάλασσα ευαισθησίας, ο Αγγελόπουλος μια ατμομηχανή παραγωγής πνεύματος, ο Κακογιάννης μια αγκαλιά γνώσης. Όλοι τους αγαπούσαν πολύ την τέχνη τους και η αγάπη τους αυτή τους οδήγησε στη γνώση και τη σοφία. Όλη τους η ζωή στρέφονταν γύρω από το έργο τους. Η καθημερινότητα, οι συζητήσεις, τα όνειρά τους ήταν μια προέκταση του προσωπικού τους οράματος.
Πρόσφατα χάσαμε τον Κακογιάννη, αλλά και τον Αγγελόπουλο. Υπάρχουν αξιόλογοι νέοι Έλληνες σκηνοθέτες να παραλάβουν τη σκυτάλη?
Σίγουρα υπάρχουν. Ας μην ξεχνάμε όμως, πως οι μεγάλοι αυτοί καλλιτέχνες κατάφεραν να εκφράσουν και την εποχή τους. Και η εποχή τους είχε περισσότερη καθαρότητα, με όνειρα, όραμα και διαχρονικές αξίες. Σήμερα η εποχή μας είναι συγκεχημένη. Ο καταναλωτισμός, η αβεβαιότητα και το κηνύγι του άμεσου κέρδους δεν αφήνουν πολλά περιθώρια, δεν δίνουν χρόνο στις νέες τάσεις για να αναπνεύσουν και οι νέοι καλλιτέχνες ασφυκτιούν. Πλέον η τέχνη έχει γίνει βιομηχανία θεάματος και ακολουθεί τους κανόνες της. Οπότε ο νέος καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει πρέπει να συνδυάσει ισχυρή προσωπικότητα και γρήγορη δράση. Και να μπορεί να δει λίγο πιο μακριά από την εποχή του.
Ποιά είναι η πιο αγαπημένη σου δουλειά μέχρι τώρα? Ο πιο αγαπημένος σου ρόλος?
Πάντα λέω ότι η αγαπημένη μου δουλειά είναι η επόμενη, αυτή που έρχεται. Αγαπώ όλους τους ρόλους μου – νιώθω ότι ζω και μεγαλώνω μαζί τους – λατρεύω όλους τους σκηνοθέτες και τους ηθοποιούς που έχω συνεργαστεί – τους αισθάνομαι συνοδοιπόρους, αλλά παθιάζομαι με κάθε νέα μου ταινία ή θεατρική παράσταση γιατί πιστεύω πως πρέπει να είναι ένα σκαλί πιο πάνω, η ζωή μας πρέπει να είναι μια συνεχής βελτίωση. Γνωρίζω την αξία των όσων ζήσαμε αλλά λατρεύω την πρόκληση όσων έρχονται. Και πάντα δίνομαι σαν να είναι το πρώτο μου πλάνο, η πρώτη μου σκηνή, το πρώτο μου φιλί.
Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Έχεις κάνει και τα τρία με μεγάλη επιτυχία. Υποθέτω ότι το θέατρο σε εκφράζει περισσότερο και βλέπεις την τηλεόραση σαν αναγκαίο κακό, όπως οι περισσότεροι ηθοποιοί. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες τηλεόραση? Θα σε ενδιέφερε να κάνεις τηλεόραση ξανά?
Νομίζω ήμουν τυχερός. Δούλεψα σε μια εποχή που ήταν χρυσή για την τηλεόραση. Δηλαδή κάναμε τηλεόραση με συνθήκες σινεμά. Προσεγμένα σενάρια, εμπνευσμένοι σκηνοθέτες, παθιασμένοι ηθοποιοί. Τώρα, ειδικά στην Ελλάδα, οι όροι είναι πολύ περιοριστικοί. Δεν είμαι αρνητικός, αλλά αφού δεν γυρίζονται πλέον σειρές πως να έχεις απαιτήσεις να είναι ποιοτικές; Στην Αμερική είναι διαφορετικά τα πράγματα και βρίσκομαι σε ένα στάδιο διερεύνησης και αξιολόγησης.
Έχεις δεχθεί άσχημες κριτικές μέχρι τώρα στην καριέρα σου? Αν ναι, πως σε επηρρέασαν?
Οι θετικές κριτικές σε χαϊδεύουν, οι αρνητικές κριτικές σε σφυρηλατούν – αρκεί να μην είναι εμπαθείς. Σε διορθώνουν, σε πεισμώνουν, σε προσγειώνουν. Οι περισσότερες κριτικές μου είναι θετικές, αλλά μια αρνητική κριτική θα τη διαβάσω με προσοχή, θα την αναλύσεω και θα προσπαθήσω να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλωστε δεν υπάρχει καλλιτέχνης που να έχει μόνο κολακευτικές κριτικές. Δεν υπάρχει δικτατορία στην τέχνη. Η υποκριτική είναι μια συνεχής πάλη για να γίνουμε καλύτεροι.
Τι σε έκανε να κάνεις το βήμα για καριέρα στην Αμερική τόσο αργά? Γιατί δεν δοκίμασες νωρίτερα?
Πάντα είχα στο μυαλό μου την Αμερική. Εδώ συναντάς τους καλύτερους των καλύτερων όλου του κόσμου. Αλλά η Ελλάδα με κρατούσε. Ο καλλιτεχνικός κύκλος των έργων που ήθελα να παίξω στην ελληνική γλώσσα ήταν μεγάλος. Όπως και οι σκηνοθέτες που συνεργάστηκα. Δεν θεωρώ ότι άργησα να έρθω στην Αμερική. Νομίζω ότι ήρθα σε μια ηλικία με γνώση, πείρα και όνειρα, που θα με βοηθήσουν να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου.
Πως είναι η ζωή σου στην Αμερική? Πως σου φαίνεται η ζωή στην Αμερική γενικά?
Στην Αμερική ζεις αναλόγως με την προσπάθειά σου. Υπάρχει αξιοκρατία. Αν είσαι πειθαρχημένος και δουλεύεις θα προχωρήσεις. Έτσι είναι το σύστημα εδώ. Είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου. Δεν θα σε καλύψει κανείς, δεν θα μπορέσεις να κρυφτείς. Αν έσφαλες θα πληρώσεις, αν αξίζεις θα αμοιφθείς. Ο κανόνας είναι απλός και όσο πιο γρήγορα τον καταλάβεις τόσο το καλύτερο.
Έχεις γνωρίσει κάποιους γνωστούς Ελληνοαμερικανούς ηθοποιούς όσο καιρό είσαι στο Χόλλυγουντ? Για πες μας τις εντυπώσεις σου μέχρι τώρα.
Οι Ελληνοαμερικανοί ηθοποιοί του Χόλλυγουντ είναι φιλικοί, σε συμβουλεύουν ευχαρίστως και ο ένας παροτρύνει τον άλλο να δουλέψει περισσότερο. Συνδυάζουν τα καλύτερα στοιχεία που αντλούν και από τις δύο καταγωγές τους. Πείσμα, περηφάνεια, μεθοδικότητα, επιμονή, φαντασία, ταλέντο. Εδώ αγορά είναι μεγάλη και αργά ή γρήγορα ο καθένας βρίσκει τη θέση του.
Η ηθοποιία είναι γενικώς ανταγωνιστικό επάγγελμα. Έχεις κάνει φιλίες με άλλους ηθοποιούς οι οποίες κρατάνε ακόμα?
Η δουλειά του ηθοποιού μπορεί να είναι ανταγωνιστική, αλλά σε κάθε δουλειά λειτουργείς ως ομάδα. Είναι η ομαδικότητα και η χημεία μεταξύ των συνεργατών που κάνει μια ταινία να ξεχωρίσει. Με τον εγωισμό δεν μπορείς να φτάσεις μακριά ούτε να έχεις διάρκεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολλούς φίλους ηθοποιούς, αλλά με όσους είμαι η φιλία μας έχει διάρκεια και είναι αληθινή.
Πως είναι η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα για τους ηθοποιούς? Υπάρχει ανεργία όπως και στα περισσότερα άλλα επαγγέλματα?
Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι δύσκολη για όλους τους επαγγελματίες και όχι μόνο για τους ηθοποιούς. Η κρίση είναι μεγάλη και έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Και το θέατρο και ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν πρόβλημα με αποτέλεσμα να γίνοναι λίγες δουλειές χαμηλού κόστου και ρίσκου. Υπάρχει απόγνωση στο χώρο μας. Αλλά τέτοιες περιόδους η πίστη μας πρέπει να είναι μεγαλύτερη, να μην αποθαρρυνόμαστε και να είμαστε προσηλωμένοι στους στόχους μας. Παραμένουν οι στόχοι, αλλάζουν οι τρόποι για να τους πετύχουμε.
Σου έχει προσφέρει η ενασχόληση σου με την ηθοποιία μια άνετη ζωή, οικονομικά?
Όσο άνετη ζωή και να μας προσφέρει η υποκριτική -εφόσον έχεις επιτυχία- ας μην ξεχνάμε ότι είναι για κάποιους μήνες το χρόνο. Το υπόλοιπο διάστημα μένεις χωρίς δουλειά. Από την άλλη το θέατρο -έχω κάνει πάνω από δέκα παραγωγές- δεν αφήνει κέρδος. Είναι μια πολυέξοδη ενασχόληση, με πολλούς εργαζόμενους μπροστά και πίσω από τη σκηνή, και μεγάλα κόστη, που δύσκολα καλύπτουν τα έσοδα, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης όπως αυτή που διανύουμε. Συνήθως βλέπουμε τη λάμψη της δουλειάς μας, τις πρεμιέρες, τα πάρτι, τη δημοσιότητα, χωρίς να φανταζόμαστε πως πίσω από αυτά υπάρχει πολύ αβεβαιότητα, κόπος και αφοσίωση.
Περιέγραψε μας μια από τις πιό δύσκολες περιόδους στη ζωή σου.
Από το 2001 και μετά η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη για μένα. Μια σειρά συγκυριών έφερε τα πάνω κάτω και στην προσωπική μου ζωή και στην επαγγελματική μου. Ο γάμος με την πρώην πλέον σύζυγό μου τη Μαρία Γεωργιάδου που αγαπώ ακόμα περνούσε κρίση. Ξαφνικά, ενώ κάθε χρόνο ήμουν πρωταγωνιστής σε μεγάλες τηλεοτπικές σειρές, δεν έβρισκα δουλειά – κάτι φυσιολογικό και αναμενόμενο στην πορεία ενός ηθοποιού. Για δυο χρόνια πήγα στη Θεσσαλονίκη στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και ήμουν μακριά από το γιο μου και γενικώς πέρασα μια μεγάλη δοκιμασία. Ωστόσο προετοιμάστηκα για όλες αυτές τις δυσκολίες και έθεσα γρήγορα νέους στόχους.
Τι συμβουλή θα έδινες στα παιδιά που ξεκινούν να γίνουν ηθοποιοί σήμερα.
Όποιος το πιστεύει θα γίνει ηθοποιός. Μπορεί να υπάρξουν χίλιες δυσκολίες, αλλά πρέπει να σκεφτεί τον τρόπο να τις ξεπεράσει. Δεν αρκεί όμως η θέληση και ο καθαρός στόχος. Χρειάζεται τεχνική, ανοιχτό μυαλό και προπαντώς καλλιέργεια και μόρφωση. Η γνώση είναι εκείνη που διευρύνει τους ορίζοντές σου και δίνει οντότητα στην αγάπη σου γι’ αυτό που κάνεις. Άλλωστε ποτέ τα πράγματα δεν ήταν στρωμένα με ροδοπέταλα. Ο δρόμος ακόμα και για τους μεγάλους σταρ όχι μόνο ήταν δύσκολος στην αρχή, αλλά συνέχισε να είναι δύσβατος και στη συνέχεια. Εξάλλου η διάρκεια είναι αυτή που σε καθιερώνει.
Ποιά είναι η σχέση σου με το γιό σου τον Αλκιβιάδη. Είναι δύσκολα τώρα που ζεις μακρυά του?
Ο Αλκιβιάδης είναι το φως της ζωής μου. Είναι το χαμόγελο, η σκέψη και η ψυχή του που δίνουν ζωή και νόημα στις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Η πρώτη και η τελευταία σκέψη μου κάθε μέρα. Ειδικά τώρα που είναι στην εφηβεία με χρειάζεται περισσότερο, αλλά και εγώ τον χρειάζομαι. Φυσικά και μου λείπει, αλλά επικοινωνούμε καθημερινά και έρχεται εδώ όσο συχνά του το επιτρέπει το πρόγραμμά του στο σχολείο.
Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα τώρα που είσαι μακρυά της?
Εκτός από το γιο μου, τον Αλκιβιάδη, σίγουρα μου λείπει η καθημερινή ενασχόληση με το θέατρο, οι ρόλοι, το κοινό, το χειροκρότημα. Η καθημερινή αγωνία για το αν θα παέι καλά η παράσταση, οι κουβέντες με τους άλλους ηθοποιούς γύρω από την παράσταση. Επίσης, μου λείπουν οι γεμάτοι ιστορία τόποι της Ελλάδας. Κάθε γωνιά είναι και ένας περίπατος στους αιώνες και στον πολιτισμό μας.
Πες μας δυο λόγια για την κατάσταση στην Ελλάδα. Τι νομίζεις ότι έφταιξε και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα?
Πιο πολύ έφταιξε η νοοτροπία που ήθελε και το κατάφερε να ευνουχίσει πνευματικά τους Έλληνες. Ήταν μια οργανωμένη κίνηση που σε παρότρυνε να μην δουλεύεις όσο έπρεπε, να διασκεδάζεις όσο μπορείς περισσότερο και να καταναλώνεις με κάθε τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο χάλασαν τον Έλληνα, τον απονέκρωσαν πνευματικά, τον απονεύρωσαν ηθικά και τον αποσύνδεσαν κοινωνικά. Η κατάρρευση ήταν φυσικό επακόλουθο. Η πτώση ήταν μοιραία. Η καταστροφή ήταν θέμα χρόνου.
Ποιά είναι τα σχέδια σου για το μέλλον? Θέατρο, κινηματογράφος, παραγωγές, κάτι άλλο?
Αυτήν την περίοδο γράφω ένα σενάριο με τον Sean Presant για μια ταινία με προσωρινό τίτλο “I you love” που αναφέρεται στην περιπέτεια ενός Έλληνα στην Αμερική, ο οποίος μέσα από την περιθαρχία, τη δουλειά και τη σχέση με το γιο του βρίσκει τον εαυτό του. Επίσης, στις 3 Ιουνίου θα παρουσιάσω στο Linwood Dunn Theatre Hollywood, μαζί με τον καθηγητή πανεπιστημίου Fred Linch, τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου το “Τοπίο στην Ομίχλη” στην οποία πρωταγωνίστησα και το “Βλέμμα του Οδυσσέα”. Παράλληλα βοηθώ την εξαιρετική φωτογράφο και σύντροφό μου Gisele Lubsen στην τριλογία της “Αμαζόνες, Θεές, Γυναίκες-Δηλητήριο” που θα παρουσιάσει στο Λος Άντζελες, στην Αθήνα, στη Ρώμη και αλλού.
Σκοπεύεις να μείνεις μόνιμα στην Αμερική ή σκέφτεσαι να επιστρέψεις κάποια στιγμή στην Ελλάδα.
Η βάση μου θα ήθελα να είναι το Λος Άντζελες σε ότι κάνω. Προσαρμόστηκα στον τρόπο ζωής της Αμερικής και θέλω να δοκιμάσω τις δυνάμεις εδώ. Μου αρέσει η φιλοσοφία και ο τρόπος σκέψης που έχουν οι άνθρωποι και νοιώθω οικεία παρόλο που μένω λίγο καιρό. Το ξέρω ότι με περιμένει πολύ δουλειά και είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία. Εδώ τις ευκαιρίες σου τις δημιουργείς, αλλά είμαι συνηθισμένος σε αυτό.
Στράτο, ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες να μιλήσεις μαζί μας. Σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία στη νέα σου καριέρα στην Αμερική.
